Rodzaje urządzeń tryskaczowych

Przepisy te zacytowano poniżej w obszernych fragmentach, gdyż uległy one pewnym zmianom, wprowadzonym 12 marca 2009 r. Natomiast Klapy dymowe w grawitacyjnej wentylacji oddymiającej powinny mieć klasę: 1) B300 30 – dla klap otwieranych automatycznie, 2) B600 30 – dla klap otwieranych wyłącznie w sposób ręczny. W zależności od rodzaju napędu najczęściej oferowane są trzy rodzaje klap: klapy z wyzwalaczem termicznym topikowym lub ampułkowym – ich zadziałanie następuje w zadanej temperaturze, zwykle ok. 70°C, klapy zautomatyzowane z napędem elektrycznym – uruchamiane są również przy temp. ok. 70°C; ich minimalne wyposażenie stanowią najczęściej wyzwalacze termiczne oraz siłownik elektryczny o konstrukcji zapewniającej zamknięcie klapy w przypadku braku napięcia, klapy z mechanizmem spustowym elektromagnetycznym. Klapy wykonywane są w klasach odporności ogniowej od EI 60 do EIS 120. Oferowane są również klapy o przekroju prostokątnym, okrągłym lub kwadratowym. Urządzenia dostępne są w rozmiarach standardowych, ale producenci wykonują także klapy o wymiarach dostosowanych do indywidualnych wymagań. W przypadku zastosowania klap z funkcją zdalnego otwierania dzięki centrali przeciwpożarowej można dokonać ich przesterowania, aby zapewnić przepustowość dróg ewakuacyjnych i stref prowadzenia akcji gaśniczej. Przegroda odcinająca może wystawać poza korpus klapy i wówczas bezpośrednio za klapą nie można lokalizować kolan lub redukcji. Są to klapy stosowane w systemach wentylacji pożarowej. Dlatego należy na nie zwracać szczególną uwagę, gdyż po uszkodzeniu klapy nie zachowają zakładanej odporności ogniowej, a nawet mogą blokować domknięcie się przegrody. Mogą być wykonywane w z wyzwalaczem termicznym lub bez niego, w zależności od rodzaju instalacji. Od 8 lipca br. garaże zamknięte, w których poziom podłogi znajduje się poniżej poziomu terenu i w których dopuszcza się parkowanie samochodów zasilanych gazem propan-butan, powinny być wyposażane w wentylację mechaniczną sterowaną czujkami poziomu stężenia tego gazu. Prawo budowlane, a zwłaszcza przepisy wykonawcze zawarte w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych [1], stawiają szczegółowe wymagania odnośnie do wentylacji garaży. Wprowadzenie w przepisach sformułowania „co najmniej” jest sugestią do stosowania wentylacji mechanicznej (kanałów wentylacyjnych lub wentylatorów kierunkowych). Do początku lat 90. przy projektowaniu systemów wentylacji garaży przyjmowano, że w spalinach znajduje się ok. 4,5% CO. Obecnie spaliny z samochodów z silnikiem zasilanym benzyną, niewyposażonych w katalizator i wprowadzonych do ruchu po 1.10.1986 r. nie powinny zawierać więcej niż 3,5% CO. Wyjścia sterujące detektorów powinny mieć możliwość przyłączenia i sterowania optyczną sygnalizacją stanu zagrożenia, np. kolorowymi światłami pulsacyjnymi i podświetlanymi tablicami ostrzegawczymi. Prawidłowa eksploatacja systemu detekcji wymaga okresowej kontroli poprawności działania. Użytkownik takiego systemu powinien być wyposażony przez firmę instalującą w szczegółowy opis procedur okresowego sprawdzania systemu oraz postępowania w razie sygnalizacji awarii. Przed ukazaniem się w kwietniu br. zmian w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych [9] w rozdziale poświęconym garażom dla samochodów osobowych nie było regulacji dotyczącej parkowania samochodów zasilanych gazem. Na rynku dostępne są detektory LPG, które mogą być włączone do instalacji detekcji tlenku węgla, jak też może być z nich wykonana oddzielna instalacja. W przypadku detektorów LPG obowiązują zasady, że nie mogą być one montowane wyżej niż 30 cm od poziomu posadzki, w pobliżu drzwi i otworów nawiewnych i wywiewnych. Dlatego w sytuacji gdy w garażu będą parkowały w zdecydowanej większości lub wyłącznie samochody osobowe napędzane silnikami wysokoprężnymi, sterowanie wentylacją powinno wykorzystywać także detektory dwutlenku węgla, gdyż niski poziom tlenku węgla w spalinach silników Diesla nie będzie uruchamiał wentylacji, nawet gdy dojdzie do znacznego stężenia spalin w powietrzu. Urządzenie tryskaczowe, potocznie nazywane instalacją tryskaczową, należą do stałych urządzeń gaśniczych (SUG) i służą do gaszenia pożaru we wczesnej jego fazie, z wykorzystaniem zapasu środka gaśniczego (wody). Nie należy dokonywać kombinacji rozwiązań projektowych z różnych standardów, ponieważ występują dość znaczne różnice pomiędzy standardami zarówno w odniesieniu do źródeł wody, jak i parametrów chronionych przestrzeni. Kryterium doboru rodzaju tryskaczy powinno się opierać przede wszystkim na określeniu potrzebnej temperatury otwarcia, która musi być wyższa o co najmniej 30°C od temperatury otoczenia oraz czułości tryskacza. Obejmy podwieszeń dla rurociągów prowadzonych poziomo umożliwiają ruch wzdłużny i poprzeczny, co ma znaczenie w przypadku rozszerzalności termicznej przy zmiennych temperaturach otoczenia. Woda do zbiornika jest doprowadzana z wodociągu, a jej przepływ regulowany za pomocą dwóch zaworów pływakowych zlokalizowanych w zbiorniku. Jako wyczerpywalne źródło wody zaprojektowano zbiornik hydroforowy zlokalizowany w pomieszczeniu centrali pożarowej. Zastosowano tryskacze stojące i wiszące. Pomieszczenia wyposażone w stropy podwieszone posiadają tryskacze wiszące zlokalizowane bezpośrednio pod tym stropem oraz tryskacze stojące pod dachem chroniące przestrzenie ponad stropem podwieszonym. Dla pomieszczeń bez stropów podwieszonych przewidziano tryskacze stojące umieszczone pod dachem. W pomieszczeniach chłodni zaprojektowano specjalne tryskacze suche montowane na przewodach instalacji nawodnionej. Wysokość składowania materiałów w magazynie umożliwia zastosowanie tylko jednego poziomu instalacji tryskaczowej – podstropowej, nie ma konieczności stosowania poziomów pośrednich. Na końcach przewodów instalacji zaprojektowano przyłącza wyposażone w zawory do okresowego płukania instalacji.